Just Like Magic

[Jaymsey]

Ik vond het tijd worden om maar eens te gaan beginnen. Ik zie het toch niet echt gebeuren dat er nog meer mensen aanmelden XD (natuurlijk mag het nog steeds, als we bezig zijn en jij hebt ook zin om mee te doen.)
Ok this is the situation: Ze zijn allemaal 's ochtends wakker geworden in een oude gevangenis waarin ze opgesloten zitten. Niemand weet waarom en de meesten zullen weinig herinneringen hebben van de vorige avond. De meesten zullen elkaar ook niet kennen.
Ik heb Kyran naar een soort eetzaal gestuurd (die is groot genoeg voor alle 'Heroes'). Ik heb gezegd dat er al mensen zitten, maar dat hoeven niet per se jullie personages te zijn: er zitten wel meer dan vier mensen opgesloten. Je mag natuurlijk wel zeggen dat het een van jullie personages is.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Au. Kreunend werd Kyran wakker. Wat was er in vredesnaam gebeurd? Alles deed pijn. Met zijn ogen stijf dicht geknepen – hij wilde niet weten hoe zijn hoofd zou reageren op licht, als het nu al zo’n pijn deed – draaide hij zich om, in een poging zijn stijve rug te ontzien. Echt, wat had hij gisteren gedaan? Hij probeerde zich te herinneren wat er kon zijn gebeurd waardoor nu alles pijn deed, maar hij kwam niet verder dan dat het gisteren eigenlijk een vrij normale dag geweest was. Eigenlijk was het laatste dat hij zich kon herinneren, dat hij tv had zitten kijken met zijn ouders. Het was vreemd. Wacht, nu hij er over nadacht; dit voelde ook helemaal niet als zijn bed. Dit bed was veel harder dan zijn zachte bedje.
Met tegenzin opende Kyran zijn helderblauwe ogen. Verbaasd staarde Kyran om zich heen. Dit was niet zijn kamer. Verre van, zelfs. Zijn kamer was groot, lichtblauw en overal lagen en stonden boeken. De ruimte waarin hij zich nu bevond was klein en grijs. Er stond niet veel in de ruimte. Twee bedden, op het ene bed lag hij, het andere bed was leeg en een bijna lege kast. Hoog in de muur zat een klein raampje met… shit, tralies.

Ondanks zijn pijnlijke spieren schoot Kyran gealarmeerd overeind. Tralies? Waar was hij? Hij begon toch een beetje bang te worden, toen hij naar de dichte… ja… celdeur liep. Wantrouwig voelde hij aan de deur, om tot zijn opluchting te constateren dat hij open ging. Hij wilde net de gevangenisgang op lopen, toen hij zich – net op tijd – realiseerde dat hij nauwelijks iets aan had. Ondanks de enigszins geruststellende conclusie dat hij niet opgesloten zat in een cel van twee bij twee meter, was hij bang. Hij wist niet of hij nog wel wilde weten wat er met hem gebeurd was. Hij vond zijn kleren onderin de kast en nadat hij gauw in zijn versleten spijkerbroek en zwarte T-shirt geschoten was, liep hij de gang op.

Hij hoorde geen andere mensen en dus besloot de telepaat zich te oriënteren op de gedachten van anderen, in de hoop dat hij niet de enige was. Het had lang geduurd voordat hij geleerd had om de gedachten en gevoelens van andere mensen buiten te houden, maar nu kon hij het. Meestal, dan; niet als de emotie of gedachte te sterk was.
Het duurde niet lang voordat hij had geconcludeerd dat er nog meer mensen waren. Waarschijnlijk op dezelfde manier hier terecht gekomen als hij, want angst en verwarring overheersten.
Hij had de zaal waar medeslachtoffers zaten al gauw gevonden. Het leek er op dat het een soort eetzaal van de gevangenis was. Binnen zaten enkele andere mensen, hevig te speculeren over hoe ze hier gekomen waren. Kyran ging ergens stilletjes apart van de groep mensen zitten. Hij hield niet van grote groepen mensen die hij niet kende; hij luisterde liever van een afstandje mee, om de gedachten van de mensen te leren kennen. Misschien was er iemand die meer wist dan hij. Iemand die zich nog wel iets herinnerde van de vorige avond.

[femmeke]

Kaylin had hoofdpijn. Ze lag plat op haar rug op een bed, dat niet het hare was. In een cel. Ze had geen idee wat ze er deed en hoe ze er was gekomen. Stiekem hoopte ze nog altijd dat ze gewoon droomde en dadelijk wakker zou worden in haar warme, veilige en vertrouwde bed. Kaylin huiverde even en opende haar ogen weer. Nee, er was niets veranderd aan de cel. Ze was echt niet meer thuis. Ze keek even rond. Het was een cel, gewoon zo een als je wel eens op televisie zag. Klein, met twee bedden en een kast. Het andere bed was leeg, maar het leek erop dat er wel iemand op had gelegen. Waar was ze, wat deed ze hier? Ze had niets misdaan! Ze stond op, om tot de verbijsterende conclusie te komen dat ze haar werkkleding nog aan had. Ze herinnerde zich vaag dat ze gisteren stage had gehad en toen op bed was gevallen. Maar tussen thuis in slaap vallen en wakker worden in een soort cel, zat toch nog een reis van thuis naar die cel. Hoe was ze hier gekomen?

Eerst maar eens van die hoofdpijn afkomen. Ze concentreerde zich even, waarna haar hoofdpijn verdween als sneeuw voor de zon. Toch wel handig, die gave van haar. Peinzend liep ze rondjes in het kleine kamertje dat haar cel vormde. Ze moest er niet aan denken hier nog lang in te zitten, ze kreeg nu al het gevoel dat de muren op haar afkwamen. Ze rammelde even aan de deur en kwam tot de verbijsterende conclusie dat deze niet op slot zat. Het begon haar allemaal te duizelen. Waar was ze in godsnaam? Gezien het kleine kamertje en de tralies, zou je moeten zeggen dat het een gevangenis was. Maar waarom zou iemand celdeuren open laten staan? Dan kon je net zo goed niemand opsluiten. Ze besloot maar eens een kijkje te gaan nemen, kijken of ze nog anderen zag.

Eerst gooide ze haar witte jas uit en op het bed. Het laatste wat ze wilde, was dat een van de anderen dacht dat ze hier werkte. Of een volleerd arts was. Langzaam liep ze de cel uit. Onderweg kwam ze langs allerlei cellen. Sommigen waren leeg, maar er waren ook cellen waar er nog mensen waren, diep in slaap. Ze had het gevoel al een eeuw door het gebouw te dwalen, toen ze geroezemoes hoorde. Ze versnelde haar pas en liep op het geluid af. Ze kwam in een soort zaal terecht, waar een groepje mensen druk zaten te praten. Het leek erop dat ze allemaal dezelfde vraag hadden. Wat deden ze hier? Ze keek even om zich heen en zag toen een jongen zitten.

Wie was hij? Werkte hij hier? Nee, dat kon bijna niet. Daar was hij te jong voor. Veel ouder dan zij, zou hij niet zijn. Ze twijfelde even, wilde ze hem wel aanspreken? Ze kende hem niet en straks had hij helemaal geen behoefte aan haar gezelschap. Haar nieuwsgierigheid won het toch van haar verlegenheid. Ze wilde weten of hij misschien meer wist van dit gebouw en waarom ze hier waren. Uiterlijk een stuk zelfverzekerder dan ze zich daadwerkelijk voelde, stapte ze op hem af. Liever één persoon aanspreken dan een heel groepje. ‘Hay’. Ze keek hem even aan. ‘Heb jij enig idee waar we zijn? Wat we hier doen?’

[Stephie]

Ariana zat te schommelen op een stoel, ze piekerde en piekerde. Het begon allemaal vanochtend toen ze wakker werd. Toen ze haar ogen opendeed zag ze dat ze in een kamer lag. Het was er donker en niet bepaald warm. Haar ogen waren na een paar minuten gewend aan de duisternis. Ze kon nog een bed uit de vage lijnen halen. En lag er nou een persoon in? Ariana tuurde nog iets meer en kon toen het silhouet van een meisje onderscheiden. Ze kon zich niet herinneren wat er was gebeurd. Het enige wat ze zich nog kon herinneren was dat ze de dag ervoor nog zo lekker had gekookt, samen met haar zus. Heel de familie was trots op de beide meisjes geweest. Daarna was ze gaan slapen, diep in de armen van haar vriendje Fran. Maar wat was daarna gebeurd? Ze ging overeind zitten en trok haar knieën op. Terwijl ze met haar kin over haar knieën wreef dacht ze nog eens goed na. Er moest toch een verklaring hiervoor zijn? Opeens hoorde ze een geluid van buiten de kamer vandaan komen. Ze stond voorzichtig op en liep zachtjes naar een soort van deur, dacht ze. Ze kon het niet goed zien. Ze keek vlug achterom naar het slapende meisje, dat gelukkig rustig doorsliep. Ze tastte naar de deur en vond een klink. Op hoop van zegen duwde ze hem naar beneden. Tot haar grote verbazing en tevens grote opluchting ging de deur open. Een kiertje licht kwam nu de kamer binnen. Ze kon nu ook een kast zien én ze zag eindelijk wie er in het bed lag. Het meisje zag er ongevaarlijk uit. Ariana liep de kamer uit en sloot de deur zachtjes achter zich. Ze stond nu in een lange gang, het leek verdacht veel op een gevangenis. Waar ben ik toch in beland? vroeg ze zich verward af. Ze besloot om de gang door te lopen. Onderweg zag ze een boel andere cellen, de meeste waren leeg. Hoeveel mensen zouden hier zitten en belangrijker, waarom? Toen ze weer een geluid hoorde keek ze om zich heen. Aan het eind van de gang zag ze iemand lopen. 'Heey!' riep ze en ze trok een sprintje maar de persoon was al weg. Had ze het verbeeld? Ze liep een klein stukje verder en kwam toen in een grote zaal. Er stonden wat stoelen in en een grote tafel. Ze zag mensen, veel mensen. Ze leken allemaal niet te weten waar ze waren. Ze hoorde mensen discussiëren, ruzie maken en zelfs schelden tegen elkaar. Zuchtend ging ze op een stoel zitten naast een donkere jongen. Toen de jongen merkte dat er iemand naast hem zat begon hij druk te praten en te gebaren. Ariana verstond niks van wat de jongen zei. Ze schudde haar hoofd en stak beide handen op. De jongen begreep het en ging tegen iemand andere tekeer. Wat zijn dit allemaal voor leipo's! dacht ze en ze wiebelde heen en weer op haar stoel.